Droga Życia Księdza Prałata Kazimierza Mąkosy.

Ocena:

5/5 | 1 głosów

Urodzony 16 lutego 1938 roku w Radomiu. Dzieciństwo spędził w Budach Kuczkowskich na terenie parafii Kuczki. Swoje kapłaństwo, jak sam pisał, zawdzięcza w dużej mierze dzięki swoim Rodzicom, którzy w każdą niedzielę i święto szli z Nim do oddalonego o 4 i pół kilometra Kościoła i każdego dnia modlili się. Jego dwaj młodsi bracia zmarli mając 7 dni.

Droga do kapłaństwa Księdza Kazimierza rozpoczęła się w 1951 roku wstąpieniem do Małego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie. Po rocznym pobycie w tym Seminarium i po rozwiązaniu tej szkoły przez władze komunistyczne, po wakacyjnej przerwie, przeniósł się do „Biskupiaka” w Lublinie, gdzie kontynuował naukę mieszkając na stancji. Po rocznym pobycie w Lublinie wstąpił do X klasy Niższego Seminarium w Sandomierzu. Po jego ukończeniu wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu, które ukończył 22 maja 1961 roku, przyjmując święcenia kapłańskie z rąk Księdza Biskupa Jana Kantego Lorka.

Pierwszą placówką była parafia w Lipie k/Końskich, gdzie Ksiądz Kazimierz pracował do 1963 roku u boku gorliwego Księdza Józefa Łobodzińskiego.

Od 1963 roku, po kursie dla głuchoniemych we Wrocławiu Ksiądz Kazimierz rozpoczął pracę w parafii Świętej Trójcy w Starachowicach, gdzie proboszczem był Ksiądz Roman Ścisłowski.

Po rocznej pracy na tej placówce, w 1964 roku Ksiądz Kazimierz został przeniesiony do Borkowic, gdzie przepracował kolejny rok z Księdzem Wacławem Karszewskim, a następne cztery lata z Księdzem Mieczysławem Ośką. Współpraca
z nowym proboszczem była bardzo dobra, chociaż zarówno parafia, jak i czasy były niełatwe. Czas ten był naznaczony ciągłymi prześladowaniami ze strony Urzędu Finansowego, który nakładał na Księdza Kazimierza wysokie podatki osobiste.

Kolejną placówką, na którą w 1969 roku władza diecezjalna przeniosła Księdza Kazimierza, była parafia Matki Bożej Saletyńskiej na Piaskach w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie proboszczem był Ksiądz Tadeusz Michalski.

Po rocznym pobycie w Ostrowcu, w roku 1970, na własne życzenie Ksiądz Kazimierz został przeniesiony do Radomia, do parafii Świętej Teresy na Borkach, gdzie przepracował pięć lat u boku wielkiego duchem proboszcza, Księdza Andrzeja Łukasika. Pracując w tej parafii, dzięki życzliwości kolegów – księży, Ksiądz Kazimierz dojeżdżał na KUL, aby przygotować się do pracy moderatora. W tej też parafii rozpoczął pracę z młodzieżą metodą Ruchu Światło-Życie. Od 1971 roku Ksiądz Kazimierz zaczął prowadzić rekolekcje oazowe na terenie diecezji i poza jej granicami, razem z Księdzem Kazimierzem Mazurem oraz innymi kapłanami. W 1960 roku Ksiądz Kazimierz po raz pierwszy spotkał się z Księdzem Franciszkiem Blachnickim. Spotkanie miało miejsce na tzw. „Wczasach Maryjnych” dla kleryków z całej Polski, które odbywały się wówczas w Wadowicach.

W 1975 roku Ksiądz Biskup Piotr Gołębiowski (wielki przyjaciel oazy), który darzył Księdza Kazimierz dużym zaufaniem, przeniósł Go do parafii Świętej Rodziny w Radomiu, gdzie proboszczem był Ksiądz Stanisław Wrocławski. Tu Ksiądz Kazimierz pracując na pół etatu, mógł więcej czasu poświęcić na pracę z młodzieżą w całej diecezji – wówczas sandomierskiej.

Po dwóch latach, Ksiądz Kazimierz został zwolniony z parafii i zamieszkał w Szewnie k/Ostrowca, aby całkowicie poświęcić się pracy z młodzieżą.

W lutym 1978 roku, po nagłej śmierci swojego najbliższego współpracownika i jednocześnie przyjaciela Księdza Kazimierza Mazura, z którym dotąd prowadzili pracę oazową, Ksiądz Kazimierz sam, przy współpracy moderatorów, odpowiadał za Ruch Światło-Życie w diecezji.

Po śmierci w 1980 roku Księdza Biskupa Piotra Gołębiowskiego, Jego następca, Ksiądz Biskup Edward Materski, przeniósł Księdza Kazimierza w 1981 roku na stanowisko dyrektora Domu Rekolekcyjnego w Sandomierzu. Jak pisał Ksiądz Kazimierz: „były to najpiękniejsze lata mojego kapłaństwa, gdzie mogłem poświęcić się bez reszty pracy dla młodzieży”.

W 1986 roku Ksiądz Biskup Edward Materski zaproponował Księdzu Kazimierzowi objęcia parafii Góra Puławska, gdzie dotąd proboszczem być Ksiądz Jan Król. W duchu posłuszeństwa, do którego zobowiązał się podczas święceń – „…z wielkim bólem…”, jak sam pisał, Ksiądz Kazimierz podjął pracę w tej placówce. Było to 23 września 1986 roku. A hasłem podjętym na tę pracę było: „Odnowić parafię przez liturgię”.

Ksiądz Kazimierz przez 26 lat pobytu i pracy w Górze Puławskiej służył swoim parafianom i pomagając im i pozostawiając, jak pisał „… dużą część mojego kapłańskiego serca”.

W tej Parafii, 7 maja 2011 roku Ksiądz Kazimierz obchodził jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Stąd też 16 lipca 2012 roku, Ksiądz Kazimierz przeniósł się do Domu Księzy Emerytów w Radomiu, żegnając się dzień wcześniej ze swymi parafianami.

Czas pobytu w Domu Księży Emerytów również był czasem modlitwy, lektury, ale też, a może przede wszystkim posługi kapłańskiej w parafiach, do których Ksiądz Kazimierz był zapraszany, czego szczególnie często mogliśmy doświadczyć my, parafianie parafii Świętego Krzyża na Halinowie w Radomiu. Ksiądz Kazimierz był obecny w naszym kościele niemal codziennie, posługując w konfesjonale, albo celebrując Msze Święte sprawowane w intencjach nas – parafian oraz nabożeństwa, w tym te przed codziennie wystawianym Najświętszym Sakramentem, za co jesteśmy wdzięczni i za co z całego serca dziękujemy Ci drogi nasz Kapłanie.

Jako wspólnota parafialna mieliśmy też szczęście dzielić radość Księdza Kazimierza z przeżywania kolejnego pięknego, i jak miało się okazać – ostatniego, pięknego jubileuszu – 60-lecia kapłaństwa.

 

Za każdą chwilę kapłańskiego życia, za każdą posługę, za wielkie serce dla młodzieży - Wieczny Odpoczynek racz Mu dać Panie ...